Anufudd-dod Dyn

1Yr oedd y sarff yn fwy cyfrwys na'r holl fwystfilod gwyllt a wnaed gan yr ARGLWYDD Dduw. A dywedodd wrth y wraig, “A yw Duw yn wir wedi dweud, ‘Ni chewch fwyta o'r un o goed yr ardd’?” 2Dywedodd y wraig wrth y sarff, “Cawn fwyta o ffrwyth coed yr ardd, 3ond am ffrwyth y goeden sydd yng nghanol yr ardd dywedodd Duw, ‘Peidiwch â bwyta ohono, na chyffwrdd ag ef, rhag ichwi farw.’ ” 4Ond dywedodd y sarff wrth y wraig, “Na! ni fyddwch farw; 5ond fe ŵyr Duw yr agorir eich llygaid y dydd y bwytewch ohono, a byddwch fel Duw3:5 Neu, duwiau. yn gwybod da a drwg.” 6A phan ddeallodd y wraig fod y pren yn dda i fwyta ohono, a'i fod yn deg i'r golwg ac yn bren i'w ddymuno i beri doethineb, cymerodd o'i ffrwyth a'i fwyta, a'i roi hefyd i'w gŵr oedd gyda hi, a bwytaodd yntau. 7Yna agorwyd eu llygaid hwy ill dau i wybod eu bod yn noeth, a gwnïasant ddail ffigysbren i wneud ffedogau iddynt eu hunain.

8A chlywsant sŵn yr ARGLWYDD Dduw yn rhodio yn yr ardd gyda hwyr y dydd, ac ymguddiodd y dyn a'i wraig o olwg yr ARGLWYDD Dduw ymysg coed yr ardd. 9Ond galwodd yr ARGLWYDD Dduw ar y dyn, a dweud wrtho, “Ble'r wyt ti?” 10Atebodd yntau, “Clywais dy sŵn yn yr ardd, ac ofnais oherwydd fy mod yn noeth, ac ymguddiais.” 11Dywedodd yntau, “Pwy a ddywedodd wrthyt dy fod yn noeth? A wyt ti wedi bwyta o'r pren y gorchmynnais iti beidio â bwyta ohono?” 12A dywedodd y dyn, “Y wraig a roddaist i fod gyda mi a roes i mi o ffrwyth y pren, a bwyteais innau.” 13Yna dywedodd yr ARGLWYDD Dduw wrth y wraig, “Pam y gwnaethost hyn?” A dywedodd y wraig, “Y sarff a'm twyllodd, a bwyteais innau.”

Dedfryd Duw

14Yna dywedodd yr ARGLWYDD Dduw wrth y sarff:

“Am iti wneud hyn, yr wyt yn fwy melltigedig

na'r holl anifeiliaid,

ac na'r holl fwystfilod gwyllt;

byddi'n ymlusgo ar dy dor,

ac yn bwyta llwch holl ddyddiau dy fywyd.

15Gosodaf elyniaeth hefyd rhyngot ti a'r wraig,

a rhwng dy had di a'i had hithau;

bydd ef yn ysigo dy ben di,

a thithau'n ysigo'i sawdl ef.”

16Dywedodd wrth y wraig:

“Byddaf yn amlhau yn ddirfawr dy boen a'th wewyr;

mewn poen y byddi'n geni plant.

Eto bydd dy ddyhead am dy ŵr,

a bydd ef yn llywodraethu arnat.”

17Dywedodd wrth Adda:

“Am iti wrando ar lais dy wraig,

a bwyta o'r pren y gorchmynnais i ti beidio â bwyta ohono,

melltigedig yw'r ddaear o'th achos;

trwy lafur y bwytei ohoni holl ddyddiau dy fywyd.

18Bydd yn rhoi iti ddrain ac ysgall, a byddi'n bwyta llysiau gwyllt.

19Trwy chwys dy wyneb y byddi'n bwyta bara

hyd oni ddychweli i'r pridd,

oherwydd ohono y'th gymerwyd;

llwch wyt ti, ac i'r llwch y dychweli.”

20Rhoddodd y dyn i'w wraig yr enw Efa, am mai hi oedd mam pob un byw. 21A gwnaeth yr ARGLWYDD Dduw beisiau crwyn i Adda a'i wraig, a'u gwisgo amdanynt.

22Yna dywedodd yr ARGLWYDD Dduw, “Edrychwch, y mae'r dyn fel un ohonom ni, yn gwybod da a drwg. Yn awr, rhaid iddo beidio ag estyn ei law a chymryd hefyd o bren y bywyd, a bwyta, a byw hyd byth.” 23Am hynny anfonodd yr ARGLWYDD Dduw ef allan o ardd Eden, i drin y tir y cymerwyd ef ohono. 24Gyrrodd y dyn allan; a gosododd gerwbiaid i'r dwyrain o ardd Eden, a chleddyf fflamllyd yn chwyrlïo, i warchod y ffordd at bren y bywyd.