Galwad Eseia

1Yn y flwyddyn y bu farw'r Brenin Usseia, gwelais yr ARGLWYDD. Yr oedd yn eistedd ar orsedd uchel, ddyrchafedig, a godre'i wisg yn llenwi'r deml. 2Uwchlaw yr oedd seraffiaid i weini arno, pob un â chwech adain, dwy i guddio'r wyneb, dwy i guddio'r traed, a dwy i ehedeg. 3Yr oedd y naill yn datgan wrth y llall,

“Sanct, Sanct, Sanct yw ARGLWYDD y Lluoedd;

y mae'r holl ddaear yn llawn o'i ogoniant.”

4Ac fel yr oeddent yn galw, yr oedd sylfeini'r rhiniogau'n ysgwyd, a llanwyd y tŷ gan fwg. 5Yna dywedais, “Gwae fi! Y mae wedi darfod amdanaf! Dyn a'i wefusau'n aflan ydwyf, ac ymysg pobl a'u gwefusau'n aflan yr wyf yn byw; ac eto, yr wyf â'm llygaid fy hun wedi edrych ar y brenin, ARGLWYDD y Lluoedd.” 6Ond ehedodd un o'r seraffiaid ataf, a dwyn yn ei law farworyn a gymerodd mewn gefel oddi ar yr allor; 7ac fe'i rhoes i gyffwrdd â'm genau, a dweud, “Wele, y mae hwn wedi cyffwrdd â'th enau; symudwyd dy ddrygioni, a maddeuwyd dy bechod.” 8Yna clywais yr ARGLWYDD yn dweud,

“Pwy a anfonaf? Pwy a â drosom ni?”

Atebais innau, “Dyma fi, anfon fi.” 9Dywedodd,

“Dos, dywed wrth y bobl hyn,

‘Clywch yn wir, ond peidiwch â deall;

edrychwch yn wir, ond peidiwch â dirnad.’

10Brasâ galon y bobl,

trymha eu clustiau,

cau eu llygaid;

rhag iddynt weld â'u llygaid,

clywed â'u clustiau,

deall â'u calon,

a dychwelyd i'w hiacháu.”

11Gofynnais innau, “Pa hyd, ARGLWYDD?” Atebodd,

“Nes y bydd dinasoedd wedi eu hanrheithio

heb drigiannydd,

a'r tai heb bobl,

a'r wlad yn anrhaith anghyfannedd;

12nes y bydd yr ARGLWYDD wedi gyrru pawb ymhell,

a difrod mawr yng nghanol y wlad.

13Ac os erys y ddegfed ran ar ôl ynddi,

fe'i llosgir drachefn;

fel llwyfen neu dderwen fe'i teflir ymaith,

fel boncyff o'r uchelfa6:13 Felly Sgrôl A. TM yn aneglur..

Had sanctaidd yw ei boncyff.”