1Ger afonydd Babilon yr oeddem yn eistedd ac yn wylo

wrth inni gofio am Seion.

2Ar yr helyg yno

bu inni grogi ein telynau,

3oherwydd yno gofynnodd y rhai a'n caethiwai am gân,

a'r rhai a'n hanrheithiai am ddifyrrwch.

“Canwch inni,” meddent, “rai o ganeuon Seion.”

4Sut y medrwn ganu cân yr ARGLWYDD

mewn tir estron?

5Os anghofiaf di, Jerwsalem,

bydded fy neheulaw'n ddiffrwyth;

6bydded i'm tafod lynu wrth daflod fy ngenau

os na chofiaf di,

os na osodaf Jerwsalem

yn uwch na'm llawenydd pennaf.

7O ARGLWYDD, dal yn erbyn pobl Edom

ddydd gofid Jerwsalem,

am iddynt ddweud, “I lawr â hi, i lawr â hi

hyd at ei sylfeini.”

8O ferch Babilon, a ddistrywir,

gwyn ei fyd y sawl sy'n talu'n ôl i ti

am y cyfan a wnaethost i ni.

9Gwyn ei fyd y sawl sy'n cipio dy blant

ac yn eu dryllio yn erbyn y graig.