I Ddafydd. Mascîl.

1Gwyn ei fyd y sawl y maddeuwyd ei drosedd,

ac y cuddiwyd ei bechod.

2Gwyn ei fyd y sawl nad yw'r ARGLWYDD

yn cyfrif ei fai yn ei erbyn,

ac nad oes dichell yn ei ysbryd.

3Tra oeddwn yn ymatal, yr oedd fy esgyrn yn darfod,

a minnau'n cwyno ar hyd y dydd.

4Yr oedd dy law yn drwm arnaf ddydd a nos;

sychwyd fy nerth fel gan wres haf.

Sela

5Yna, bu imi gydnabod fy mhechod wrthyt,

a pheidio â chuddio fy nrygioni;

dywedais, “Yr wyf yn cyffesu fy mhechodau i'r ARGLWYDD”;

a bu i tithau faddau euogrwydd fy mhechod.

Sela

6Am hynny fe weddïa pob un ffyddlon arnat ti

yn nydd cyfyngder32:6 Tebygol. Hebraeg yn aneglur.,

a phan ddaw llifeiriant o ddyfroedd mawr,

ni fyddant yn cyrraedd ato ef.

7Yr wyt ti'n gysgod i mi; cedwi fi rhag cyfyngder;

amgylchi fi â chaneuon gwaredigaeth.

Sela

8Hyfforddaf di a'th ddysgu yn y ffordd a gymeri;

fe gadwaf fy ngolwg arnat.

9Paid32:9 Felly rhai llawysgrifau. TM, Peidiwch. â bod fel march neu ful direswm

y mae'n rhaid wrth ffrwyn a genfa i'w dofi cyn y dônt atat.

10Daw poenau lawer i'r drygionus;

ond am y sawl sy'n ymddiried yn yr ARGLWYDD,

bydd ffyddlondeb yn ei amgylchu.

11Llawenhewch yn yr ARGLWYDD, a gorfoleddwch, rai cyfiawn;

canwch yn uchel, pob un o galon gywir.