Mae pawb yn marw yn y diwedd

1Byr ydy bywyd dyn, wedi’i eni o wraig,

ac mae ei ddyddiau yn llawn trafferthion.

2Mae’n blodeuo ac yna’n gwywo;

mae’n diflannu fel cysgod, a byth yn aros.

3Ai ar un felly wyt ti’n syllu?

Wyt ti am fy rhoi i ar brawf?

4Pwy all wneud yr aflan yn lân?

Does neb!

5Mae dyddiau rhywun wedi’u rhifo;

ti’n gwybod faint o fisoedd fydd e’n byw

ac wedi gosod ffin fydd e byth yn ei chroesi.

6Edrych i ffwrdd a gad lonydd iddo,

fel gwas cyflog wedi gorffen ei waith.

7Mae gobaith i goeden dyfu eto

ar ôl cael ei thorri i lawr.

Fydd ei blagur newydd ddim yn methu.

8Er bod ei gwreiddiau’n hen yn y pridd,

a’i boncyff wedi dechrau pydru,

9mae’n synhwyro dŵr ac yn blaguro eto,

a’i brigau’n tyfu fel petai newydd ei phlannu.

10Ond mae’r dyn cryfaf yn marw heb gryfder;

mae’n anadlu am y tro olaf, ac mae wedi mynd.

11Fel dŵr yn diflannu o lyn,

neu afon yn llifo i ffwrdd ac yn sychu.

12Mae pobl feidrol yn gorwedd a byth yn codi;

fydd dim deffro na chodi o’u cwsg

tra bydd yr awyr yn dal i fod.

13O na fyddet ti’n fy nghuddio’n saff yn y bedd,14:13 y bedd Hebraeg, Sheol, sef “y byd tanddaearol lle mae’r meirw yn mynd”.

a’m cadw o’r golwg nes i dy ddigofaint fynd heibio;

yna gosod amser penodol i’m cofio i eto.

14Ar ôl i rywun farw, fydd e’n cael byw eto?

Ar hyd fy mywyd caled byddwn i’n disgwyl

i rywun ddod i’m rhyddhau.

15Byddet ti’n galw, a byddwn innau’n dod;

byddet yn hiraethu am waith dy ddwylo.

16Byddet ti’n gofalu amdana i bob cam,

heb wylio am fy mhechod o hyd.

17Byddai pob trosedd o’r golwg mewn bag wedi’i selio,

a’m pechod wedi’i guddio dan orchudd.

18Ond na, fel mae mynyddoedd yn cael eu herydu,

a chreigiau yn syrthio o’u lle;

19neu fel mae dŵr yn gwneud carreg yn llyfn,

a glaw trwm yn golchi ymaith bridd y ddaear;

dyna sut rwyt ti’n lladd gobaith rhywun.

20Ti’n ei drechu’n llwyr – mae ar ben arno!

Rwyt yn ei anffurfio ac yn ei anfon i ffwrdd.

21Fydd e ddim yn gwybod os bydd ei feibion yn cael anrhydedd;

nac yn ymwybodol os cân nhw eu bychanu.

22Dydy e’n teimlo dim ond ei boen ei hun

ac yn poeni dim am neb arall.”