Job yn drist ei fod wedi cael ei eni

1Job oedd y cyntaf i siarad, a melltithiodd y diwrnod y cafodd ei eni. 2Dyma ddwedodd e:

3“O na fyddai’r diwrnod y ces i fy ngeni

yn cael ei ddileu o hanes! –

y noson honno y dwedodd rhywun,

‘Mae bachgen wedi’i eni!’

4O na fyddai’r diwrnod hwnnw yn dywyllwch,

fel petai’r Duw sydd uchod heb erioed ei alw i fod,

a golau dydd heb wawrio arno!

5O na fyddai tywyllwch dudew yn ei guddio;

a chwmwl yn gorwedd drosto,

a’r düwch yn ei ddychryn i ffwrdd!

6O na fyddai tywyllwch dudew wedi cipio’r noson honno,

fel na fyddai’n cael ei chyfrif yn un o ddyddiau’r flwyddyn,

ac na fyddai i’w gweld ar galendr y misoedd!

7O na fyddai’r noson honno wedi bod yn ddiffrwyth,3:7 ddiffrwyth h.y. fod dim plant wedi cael eu geni y noson honno.

heb sŵn neb yn dathlu’n llawen ynddi!

8O na fyddai’r rhai sy’n dewino wedi melltithio’r diwrnod hwnnw –

y rhai sy’n gallu deffro’r ddraig yn y môr!3:8 ddraig yn y môr Hebraeg, Lefiathan.

9O na fyddai’r sêr wedi diffodd y noson honno,

a’r bore wedi disgwyl yn ofer am y golau,

a heb weld pelydrau’r wawr –

10am ei bod heb gloi drysau croth fy mam,

a’m rhwystro rhag gweld trybini.

Job yn cwyno fod rhaid iddo ddioddef byw

11Pam wnes i ddim cael fy ngeni’n farw,

neu ddarfod wrth ddod allan o’r groth?

12Pam oedd gliniau yn disgwyl amdana i,

a bronnau i mi ddechrau eu sugno?

13Heb hynny byddwn yn gorwedd yn dawel,

yn cysgu’n drwm a gorffwys yn y bedd,

14gyda brenhinoedd a’u cynghorwyr,

y rhai fu’n codi palasau sydd bellach yn adfeilion;

15gydag arweinwyr oedd â digon o aur,

ac wedi llenwi eu tai ag arian.

16Pam na ches i fy nghuddio fel erthyl marw,

neu fabi wnaeth ddim gweld y golau?

17Yn y bedd mae holl brysurdeb pobl ddrwg wedi peidio,

a’r gweithwyr oedd dan orthrwm yn cael gorffwys.

18Mae caethion yn cael ymlacio’n llwyr,

heb lais y meistri gwaith yn gweiddi.

19Mae pobl fawr a chyffredin yno fel ei gilydd,

a’r caethwas yn rhydd rhag ei feistr.

20Pam mae Duw’n rhoi golau i’r un sy’n dioddef,

a bywyd i’r rhai sy’n chwerw eu hysbryd?

21Maen nhw’n ysu am gael marw, ond yn methu –

yn chwilio am hynny yn fwy na thrysor cudd.

22Maen nhw’n hapus, ac yn dathlu’n llawen

pan maen nhw’n cyrraedd y bedd.

23Pam rhoi bywyd i berson heb bwrpas,

a’i gau i mewn rhag dianc o’i drybini?

24Yn lle bwyta dw i’n gwneud dim ond ochneidio;

dw i’n griddfan ac yn beichio crio.

25Mae’r hyn oeddwn yn ei ofni wedi digwydd;

yr hyn oedd yn peri arswyd wedi dod yn wir.

26Does gen i ddim llonydd, dim heddwch,

dim gorffwys – dim ond trafferthion.”