Y cylch cyntaf o ddadleuon

(Job 4:1–14:22)

Ymateb Eliffas: mae’r dieuog yn llwyddo

1A dyma Eliffas o Teman yn ymateb:

2“Wnei di faddau i mi os gwna i fentro dweud gair?

Mae’n anodd peidio dweud rhywbeth!

3Meddylia gymaint o bobl wnest ti eu dysgu,

a’r holl rai gwan wnest ti eu hannog a’u helpu.

4Roedd dy eiriau yn cynnal y rhai oedd yn baglu,

ac yn cryfhau’r rhai oedd yn simsanu.

5Ond nawr, mae wedi digwydd i ti,

a fedri di ddim godde’r peth;

mae drwg wedi dy daro,

a dyma ti’n anobeithio!

6Ydy dy grefydd ddim yn dy gynnal?

Ydy dy fywyd da ddim yn rhoi gobaith i ti?

7Meddylia am eiliad, gafodd rhywun dieuog ei ddifa erioed?

Ble cafodd y rhai sy’n byw’n iawn eu difa’n llwyr?

8Fel yma dw i’n ei gweld hi: y rhai sy’n aredig drygioni

ac yn hau helynt sy’n medi cynhaeaf hynny!

9Mae Duw yn chwythu arnyn nhw,

ac maen nhw’n cael eu difa;

maen nhw’n diflannu gydag anadl ei ffroenau.

10Maen nhw fel y llew yn rhuo, a’i rai bach yn cwyno,

pan mae dannedd y llewod ifanc wedi’u torri.

11Heb ysglyfaeth mae’r llew cryf yn marw,

a chenawon y llewes yn mynd ar wasgar.

Gweledigaeth Eliffas

12Ces neges yn dawel o’r dirgel,

dim ond sibrydiad bach a glywais.

13Yng nghanol breuddwydion dryslyd y nos,

pan mae pobl yn cysgu’n drwm.

14Rôn i wedi dychryn, ac yn crynu trwof;

roedd fel ias drwy fy esgyrn i gyd!

15Teimlais awel yn pasio heibio i’m hwyneb,

a gwnaeth i flew fy nghorff sefyll.

16Roedd siâp rhywun yn sefyll o’m blaen,

ond doeddwn i ddim yn ei nabod.

Tawelwch, ac yna clywais ei lais yn sibrwd:

17‘Ydy person dynol yn fwy cyfiawn na Duw?

Ydy pobl yn fwy pur na’r Un wnaeth nhw?

18Os ydy Duw ddim yn trystio ei weision,

ac yn cyhuddo’i angylion o fod yn ffôl,

19pa obaith sydd i’r rhai sy’n byw mewn corff o bridd,

ac yn tarddu o’r llwch –

y rhai y gellir eu gwasgu fel gwyfyn!

20Gallan nhw gael eu sathru’n farw,

unrhyw bryd rhwng gwawr a machlud,

a’u difa’n llwyr am byth, heb neb yn cymryd sylw.

21Mae rhaffau eu pebyll daearol yn cael eu codi,

ac maen nhw’n marw mewn anwybodaeth.’